Bruksizm to powtarzalna, często nieświadoma aktywność mięśni żucia, prowadząca do zaciskania i zgrzytania zębami. Może występować także u pacjentów bezzębnych. Skutki bruksizmu są wieloaspektowe – od strukturalnego starcia zębów, przez przeciążenia przyzębia, aż po uszkodzenia uzupełnień protetycznych oraz powikłania ze strony stawów skroniowo-żuchwowych. Celem pracy było omówienie najważniejszych wyzwań i możliwości klinicznych związanych z leczeniem protetycznym pacjentów z bruksizmem. Przeanalizowano 20 publikacji naukowych z lat 2018–2025, wyszukanych w bazach PubMed, Google Scholar i czasopismach polskojęzycznych, dotyczących związków między bruksizmem a leczeniem protetycznym. Zidentyfikowano główne trudności kliniczne, takie jak ograniczenia diagnostyczne, techniczne trudności przy pobieraniu wycisków i zwiększone ryzyko uszkodzeń uzupełnień. Omówiono także nowoczesne możliwości terapii, w tym zastosowanie szyn okluzyjnych, technologii cyfrowych oraz materiałów odpornych na przeciążenia. Leczenie pacjentów z bruksizmem wymaga kompleksowego, zindywidualizowanego i etapowego podejścia, uwzględniającego zarówno ochronę struktur narządu żucia, jak i rehabilitację funkcji zwarciowych. Terapia powinna być elastyczna, oparta na protetyce tymczasowej, dokładnej diagnostyce i monitorowaniu efektów leczenia.