Zaburzenia skroniowo-żuchwowe (TMD, ang. temporomandibular disorders) stanowią grupę różnorodnych dysfunkcji obejmujących staw skroniowo-żuchwowy, powiązane z nim struktury twarzoczaszki, a także mięśnie żucia. Według szacunków epidemiologicznych nawet 50% populacji osób dorosłych doświadcza objawów spowodowanych TMD. Powszechność problemów związanych ze strukturami skroniowo-żuchwowymi sprawia, że konieczne staje się określenie czynników etiologicznych tej patologii oraz ustalenie związku między TMD a nieprawidłowościami zgryzu (okluzji). Celem pracy jest przedstawienie czynników etiologicznych w rozwoju TMD poprzez przegląd aktualnej literatury. Źródła literaturowe sugerują związek między okluzją a TMD, jednak nie należy traktować go jako głównego czynnika etiologicznego. Konieczne są dalsze badania wpływu czynników okluzyjnych na TMD. Niemniej jednak schorzenia w obrębie stawu skroniowo-żuchwowego mogą prowadzić do wtórnych wad zgryzu. TMD mogą być powodowane również przez czynniki biologiczne (hormonalne, posturalne, parafunkcje jamy ustnej, makrotraumę), psychologiczne i społeczne. Stomatolodzy powinni mieć świadomość, że etiologia TMD jest wieloczynnikowa. Szybkie zidentyfikowanie modyfikowalnych czynników ryzyka i ustalenie odpowiedniego planu leczenia może poprawić kontrolę uporczywych objawów, a tym samym jakość życia pacjentów.