Celem pracy była analiza badań, podejmujących temat okluzji implantoprotez w aspekcie czasu ich obciążenia (natychmiastowe, odroczone), typu uzupełnienia (stałe, ruchome), wielkości implantów (długość, szerokość), ich szynowania i typu osadzania (cementowane, przykręcane). Badanie obejmowało przegląd piśmiennictwa w języku angielskim z dwóch baz medycznych: PubMed i Scopus w czasie od 01.01.2005 do 31.12.2018. Hasłami wyszukiwania były: „implants occlusion”, „occlusal scheme implants”, “occlusion and implants”. Na podstawie tytułów prac z 285 pozycji wybrano 86 do dalszej analizy, w tym 81 z bazy PubMed oraz 5 z bazy Scopus. Po zapoznaniu się z treścią artykułów wyodrębniono 16 prac, które dotyczyły zagadnień okluzji w rehabilitacji protetycznej z zastosowaniem metod implantoprotetycznych. Brak jest prac oceniających zwarcie w uzupełnieniach protetycznych na implantach. Podejmowana jest ocena zakresu obciążenia implantów, a nie typu zastosowanej okluzji. W protokole natychmiastowego obciążenia implantu istotna jest ocena jego pierwotnej stabilizacji i wykonanie uzupełnień czasowych w dyskluzji, która wraz z wgajaniem się wszczepu, będzie korygowana do osiągnięcia pełnej okluzji czynnościowej. Typ okluzji czynnościowej, po okresie osteointegracji, zakłada zasady określone dla uzębienia naturalnego: kontakty guzek-bruzda, brak przedwczesnych kontaktów, skośnych obciążeń oraz brak kontaktów w mediotruzji. Konieczna jest korekta zwarcia na wizytach kontrolnych z powodu innej wrażliwości dotykowej odbudowy protetycznej na implantach oraz innego obciążenia kości implantem w porównaniu z uzębieniem naturalnym. Różnice te mogą być przyczyną przeciążenia implantu ze wszystkimi tego konsekwencjami, do utraty implantu włącznie.