Długoczasowe osadzanie stałych prac protetycznych na naturalnych filarach wymaga zastosowania cementów dentystycznych. W piśmiennictwie stomatologicznym istnieje ograniczona liczba badań porównawczych dotyczących właściwości nowoczesnych cementów glasjonomerowych i kompozytowych, które odgrywają kluczową rolę w osadzaniu długoczasowym stałych prac protetycznych. Celem niniejszej pracy było porównanie właściwości fizycznych, chemicznych i mechanicznych tych dwóch grup cementów, a także ocena postępu technologicznego w zakresie ich składów chemicznych oraz identyfikacja ich zalet i wad w praktyce klinicznej. Cementy glasjonomerowe, znane ze swojej łatwości w aplikacji oraz zdolności do uwalniania jonów fluorkowych, są szeroko stosowane w stomatologii. Mimo ich niższej odporności na zginanie w porównaniu do cementów kompozytowych, ich modyfikacje, takie jak dodatek nanosrebra czy utlenionego proszku gumy arabskiej, poprawiają ich właściwości mechaniczne i antybakteryjne. Z kolei cementy kompozytowe charakteryzują się lepszymi właściwościami estetycznymi oraz mechanicznymi, a ich niska rozpuszczalność zmniejsza ryzyko mikroprzecieków mogących prowadzić do próchnicy okrężnej. Analiza dostępnej literatury wykazała, że zarówno cementy glasjonomerowe, jak i kompozytowe mają swoje unikalne właściwości, które powinny być wykorzystane w praktyce stomatologicznej zgodnie z indywidualnym wskazaniem.