Konstrukcje metalowo-ceramiczne są wciąż chętnie wykorzystywane w rehabilitacji narządu żucia. Powszechność ich występowania wśród pacjentów sprawia, że uszkodzenia ceramiki licującej są częstymi przypadkami klinicznymi. Uszkodzenia dotyczą przede wszystkim odcinka przedniego, w którym defekt porcelany, a w szczególności ekspozycja metalowej podbudowy jest na ogół widoczne. Często uzupełnienia takie są wymieniane, mimo że poddane naprawie mogłyby służyć jeszcze przez długi czas. Naprawa może być przeprowadzana bezpośrednio w ustach pacjenta najczęściej za pomocą materiału kompozytowego. Sam zabieg jest stosunkowo prosty a otrzymany efekt zadowalający i trwały. Odpowiednio przeprowadzona procedura naprawcza pozwala na ustanowienie silnego połączenia, które umożliwia dalsze użytkowanie uzupełnienia. Celem pracy jest przedstawienie możliwości naprawy uzupełnień metalowo-ceramicznych oraz prezentacja mechanicznych i chemicznych metod preparacji uszkodzonych powierzchni z wykorzystaniem wybranego piśmiennictwa. Największym wyzwaniem w naprawach uzupełnień metalowo-ceramicznych wydaje się uzyskanie odpowiedniej siły adhezji, która umożliwiłaby długoczasową stabilność efektów. Siła adhezji jaka jest wymagana do utrzymania się wypełnienia zależna jest od wielu czynników i jest zmienna w czasie. Kombinacja metod mechanicznych i chemicznych modyfikacji powierzchni, połączona z wyborem odpowiedniego materiału wypełnieniowego i właściwą techniką pracy powinna skutkować długotrwałym sukcesem klinicznym.