Obecne technologie pozwalają na wybór jednej z trzech metod wykonywania części metalowych uzupełnień protetycznych, metodą odlewania, frezowania i spiekania. Każda z tych metod ma inną charakterystykę i inne zalety. Odlewanie pozwala na wykonanie prac bez wysoko specjalistycznego sprzętu, jest jednak wyjątkowo zależne od pracy technika i błędów wynikających z kolejnych zmian stanu metalu. Frezowanie wymaga z kolei specjalistycznego sprzętu, częstej wymiany frezów, gdyż od stopnia ich zużycia zależy dokładność pracy. Cechuje się również wysokim zużyciem materiału i efektem ubocznym w postaci zanieczyszczeń pyłem metalowym. Spiekanie mimo tego, że tak samo jak frezowanie, również wymaga specjalistycznego sprzętu może okazać się metodą najbardziej optymalną ze względu na niskie zużycie materiału i możliwość wykonywania kilku prac symultanicznie. Celem pracy była ocena dostępnych metod wykonywania części metalowych uzupełnień stałych i protez ruchomych oraz ich ewaluacja, zarówno pod względem wpływu metody wykonawstwa na metal (struktura mikroskopowa, podatność na zgniot, rozciąganie, zginanie), jak i jakość połączenia z ceramiką, a także szczelność brzeżną.