Rehabilitacja protetyczna z zastosowaniem metod implantoprotetycznych umożliwia rekonstrukcje uzębienia zarówno w przypadku pojedynczych braków zębowych, brakach mieszanych, jak i w bezzębiu. Długoczasowy sukces implantacji zależy nie tylko od jakości i ilości kości wyrostka zębodołowego, ale także od integracji elementów odbudowy protetycznej z sąsiadującymi tkankami miękkimi, co ma znaczący wpływ na zapobieganie zapaleniom tkanek okołoimplantacyjnych, a tym samym na długotrwałą przeżywalność implantu. Odpowiednie przygotowanie powierzchni elementu przezśluzówkowego, mającego bezpośredni kontakt z tkankami miękkimi umożliwia fibroblastom dziąsłowym (ang. gingival fibroblasts, GFs) jego kolonizację. Dla reakcji fibroblastów kluczową cechą biomateriału jest charakterystyka jego powierzchni, czyli topografia oraz jej właściwości fizykochemiczne. Wpłynęło to na poszukiwanie przez badaczy różnorodnych metod rozwinięcia powierzchni części przezśluzówkowej implantu np. przez obróbkę mechaniczną, fotoaktywację, wykorzystanie zimnej plazmy, modyfikację laserową i pokrycie plazmą argonową, czy zastosowanie powłok biologicznych. Praca powstała na podstawie 36 publikacji dostępnych w bazie PubMED w języku angielskim oraz artykułów opublikowanych w czasopismach stomatologicznych w języku polskim w latach 2015-2025, które dotyczyły przeżywalności implantów oraz sposobów modyfikacji części przezśluzówkowej implantu i ich wpływu na GFs.