Ubytki tkanek występujące w obrębie głowy i szyi powstałe w wyniku wad wrodzonych, chorób, urazów lub chirurgicznego leczenia nowotworów od wieków uzupełniano z wykorzystaniem różnych technik i materiałów. Celem rehabilitacji protetycznej było przywrócenie utraconych funkcji, takich jak mowa, oddychanie, żucie i połykanie oraz uzyskanie zadowalającego wyglądu estetycznego. Technologie wytwarzania uzupełnień i materiały, które stosowano do ich produkcji zmieniały się przez stulecia. Dążono do wykonywania uzupełnień protetycznych dokładnie odtwarzających istniejący ubytek tkanek, komfortowych w użytkowaniu, estetycznych oraz wykonanych z biozgodnych materiałów, o odpowiednich parametrach wytrzymałościowych i łatwych w obróbce technologicznej. Odkrycie zjawiska osteointegracji i możliwość wykorzystania w rehabilitacji protetycznej tytanowych implantów w znacznym stopniu poprawiło retencję i stabilizację uzupełnień protetycznych u pacjentów z ubytkami tkanek w obrębie części twarzowej czaszki. Obecnie do uzupełnień szczękowo-twarzowych szeroko stosowane są żywice akrylowe, elastomery silikonowe oraz światłoutwardzalne żywice do druku 3D. Rozwój technologii CAD/CAM pozwala na precyzyjne obrazowanie podłoża, projektowanie i wytwarzanie prac z pominięciem niektórych etapów klinicznych i laboratoryjnych. Przyszłość rehabilitacji pacjentów z ubytkami w obrębie głowy i szyi może wiązać się z rozwojem biotechnologii i nanotechnologii oraz ich wykorzystaniem w celu odtworzenia funkcji utraconych tkanek i narządów.