Paul Broca po raz pierwszy użył terminu „odontoma” (zębiak) w drugiej połowie XIX wieku, definiując go jako guz powstający w wyniku przerostu przejściowej lub całkowitej tkanki zębowej. Zębiaki są klasyfikowane jako anomalie rozwojowe, a nie nowotwory. To łagodne zmiany, rozwijające się z nabłonkowych i mezenchymalnych elementów aparatu zębowego, zbudowane ze szkliwa, zębiny, cementu i miazgi. W większości przypadków nie dają objawów klinicznych i są wykrywane przypadkowo podczas badań radiologicznych. Przyczyny powstawania zębiaków nie są do końca poznane, jednak niektóre badania sugerują, że mogą wynikać z miejscowych urazów, stanów zapalnych lub przewlekłych infekcji występujących w trakcie odontogenezy. Guzy odontogenne występują z częstością 0,002–0,1%, a najczęściej spotykanym ich rodzajem jest zębiak złożony. Jest to rzadka sytuacja kliniczna, zazwyczaj związana z obecnością zębów zatrzymanych. Odpowiednia diagnostyka oraz leczenie pozwalają zminimalizować ryzyko późniejszych powikłań. Metodą leczenia z wyboru jest chirurgiczne usunięcie zmiany. Celem niniejszej pracy była ocena postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w przypadkach zatrzymania zębów spowodowanego obecnością zębiaka.